Znamiona jachtingu

MAŁE POSZANOWANIE JACHTU. Wywodzące się nie tyle z niskiego poziomu wyszkolenia żeglarskiego, co z naturalnego procesu nie bycia właścicielem. Aby pływać nie trzeba mieć jachtu – można go wypożyczyć za pieniądze. Można nawet go nie sprzątać i nie klarować – też za pieniądze. Przyczyniają się do tego też firmy czarterujące, przez traktowanie tego biznesu na równi z wynajmem przyczep i to obojętnie czy kempingowych, czy też towarowych. Bo czym od przyczepy kempingowej różni się jacht nie posiadający nazwy, a jedynie numer rejestracyjny? Czy też, poprzez nadawanie jachtom trywialnych określeń, bo trudno je traktować jako nazwy. Czarterowanie stało się zasadniczą formą uprawiania żeglarstwa. Bycie armatorem, też w bogatszych krajach i o większych tradycjach żeglarskich, staje się rzadkością. Natomiast pływanie klubowe, mimo pewnych prób oporu, zanika. Naturalnie wymiera, a z nim szacunek dla klubowych jachtów. W procesie czarterowania jacht staje się zwykłym narzędziem do pływania, dla obu stron umowy o czarter i to narzędziem łatwo... wymienialnym.

PRZEWAGA ILOŚCIOWA PASAŻERÓW nad wykwalifikowanymi członkami załóg. Ta przewaga ilościowa, też statystycznie, wymusza zachowania załogi bardziej „pasażerskie” nad zachowaniami żeglarskimi. Bo wygodniej, bo brak świadomości, bo brak wzorców i autorytetów w postaci „prawdziwych żeglarzy” lub „ludzi morza”. Na śródlądziu statystycznie jedynie sternik – prowadzący jacht, wie „co jest grane”. Na morzu, gdy w załodze jest troje doświadczonych żeglarzy, to jest to już „profesjonalna załoga”. Oczywiście, załogant ze stopniem żeglarza jachtowego jest wykwalifikowanym członkiem każdej załogi.

CZYNNIK POŚPIECHU: „braku czasu” i „wyścigu z czasem” podczas krótkich urlopów i „szybkich” wyjazdów. Dla załogi ma być - musi być „atrakcyjnie” non-stop! Bo krótki urlop, bo drogi czarter, bo długi dojazd, bo raz na kilka lat itd. A pierwszą „ofiarą” braku czasu staje się... JACHT! Bo prysznic załogi i umyte głowy są ważniejsze od sklarowania jachtu po pływaniu.

Najpopularniejsze wizualne znamiona jachtingu:

• cumowanie z pozostawionymi zwojami lin na pomoście,
• roznegliżowana załoga podczas manewrów w porcie¹,
• niewłaściwe obuwie lub chodzenie boso po pokładzie,
• nieznajomość podstaw etykiety flagowej,

i cechujące głównie żeglarstwo śródlądowe:

• „na zawsze wywalone” odbijacze podczas żeglugi,
• równoczesne pływanie na żaglach i na silniku lub pagajach²,
• cumowanie z postawionymi żaglami,
• manewrowanie i cumowanie w porcie z położonym masztem,
• wibrująca kabina jachtu jak membrana głośnika monofonicznego w rytm łu-bu-du lub disco-polo.

Świadomie nie wymieniam tu złego, błędnego, nieskutecznego, niebezpiecznego, niepoprawnego i nieeleganckiego manewrowania. Gdyż takowe w procesach nauczania, zdobywania doświadczenia, dalej rutyny i zwykłych ludzkich błędów, zdarzały się, zdarzają się i będą się zdarzały – też masowo. Sam zaliczałem, zaliczam i będę zaliczał takie różne „przygody” :)

Celem tego tekstu nie jest narzekanie i marudzenie, gdyż masowość tej formy aktywnego wypoczynku wniosła też pozytywne następstwa, takie jak : ilościowe zrównanie płci osób żeglujących, pewien (jednak !) wzrost świadomości wodniackiej w narodzie – szkoda, że z równoczesnym jej bagatelizowaniem, czy też powstanie nowoczesnej infrastruktury w przystaniach i portach. Celem tego pisania jest to, aby się zdarzyło, że prowadzący jacht założy koszulkę wpływając do portu, ktoś o zachodzie ściągnie banderę, inny do plecaka zapakuje miękkie obuwie, założy cumy nabiegowo, „odspawa” odbijacze od relingu, ograniczy hałas muzyczny, a PO sklarowaniu jachtu, załoga pójdzie na... wspólny prysznic. :)

ws